Mijn gedichtenbundel over Daan
Eigenlijk neem ik jullie mee naar drie jaar geleden. Daan, onze prachtige jongste zoon, heeft het besluit genomen, wilde zijn gedachten stop zetten en zijn gevoelens uit. Hij kon niet meer hier zijn.
In de tijd daarna ben ik gaan schrijven, schrijven, schrijven. Voor mij de enige manier om met de rauwheid om te gaan, de onmacht en machteloosheid. Hulpeloos, leeg.
Een manier vinden om naast Wouter, mijn lieve vriend en vader van Daan, een weg te bewandelen die nooit iemand heeft kunnen bedenken, dat dit bestaat.
Reacties
Zo trots op je, my brave sister. Hugs and kisses van je zusje
Anneke van Gils, op 23-07-22